//
One short
You can be my daddy tonight
jeno x renjun
jeno - Jake
reunjun - Alan
genre, Erotic
rate, 18+
hash tag #DADDY2323
HNY 2019
//
เจ้าของมือหนาถอดเสื้อสูทสีดำสนิทออกจากตัวหลังจากที่ก้าวเดินเข้ามาในห้องนอนแล้ว
เนคไทน์เส้นยาวสีเดียวกับสูทถูกรูดรั้งลงมาอยู่บริเวณหน้าอก
มือที่ว่างกำลังเริ่มทำการแกะกระดุมออกจากรังดุมที่ข้อมือก่อนที่จะพับเอาขอบแขนเสื้อเชิ้ตที่ข้อมือขึ้นแล้วใช้มือรั้งแขนเสื้อเชิ้ตให้มันขึ้นมาถึงข้อศอกของตัวเอง
เส้นผมสีดำขลับถูกมือหนาเสยอย่างเชื่องช้า
ดวงตาเรียมคมทอดมองไปยังหน้าจอ Macbook
ของตัวเองที่วางอยู่บนเตียงซึ่งมันกำลังค้างคาหน้าของเอกสารภาษาอังกฤษที่มีตัวอักษรอยู่มากมาย
เนคไทน์ที่ถูกรนรั้งถูกดึงออกจากลำคอแกร่งก่อนที่จะเอื้อมมือขึ้นมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองออกสามเม็ดเป็นอย่างสุดท้าย
ครืด!
แต่ไม่ทันที่คนตัวสูงจะได้อ่านเอกสารต่อหลังจากที่ย้ายตัวเองและ Macbook
จากห้องนอนไปยังห้องทำงานเพียงครู่เดียว
เครื่องมือสื่อสารเครื่องหรูที่ถูกวางไว้ข้างตัวก็สั่นขึ้นมาเพราะมีสายเรียกเข้า
ดวงตาคมผละสายตาจากจอคอมมองไปยังหน้าจอโทรศัพท์ด้วยความนิ่งเฉยก่อนที่จะส่งมือไปหยิบมันขึ้นมา
“ครับแม่”
[เจคครับ]
“ว่าไงครับแม่”
[พรุ่งนี้เข้าบ้านใหญ่มาหาแม่กับพ่อด้วยนะคะ
แม่มีเรื่องให้ช่วยนิดหน่อย]
คิ้วเข้มได้รูปเลิกขึ้นเล็กน้อยหลังจากที่ได้ยินแบบนั้นก่อนที่จะตบปากรับคำผู้เป็นแม่กลับไป
ยังไงซะพรุ่งนี้มันก็เป็นวันเสาร์เขาไม่ได้เข้าบริษัทอยู่แล้วการกลับบ้านใหญ่ก็ไม่ใช่ปัญหาอะไรนัก
รถยนต์คันหรูแล่นเลี้ยวเข้ามาจอดที่โรงรถ
เสียงเครื่องยนต์ดังอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะดับสนิทลงตามมาด้วยคนตัวสูงที่ก้าวขาลงจากรถหรู
เจคอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำแขนสั้นคอวีและใส่กางเกงสแล็คสีครีมนวลรองเท้าผ้าใบคู่แพงแตกต่างจากชุดเมื่อคืนมากโขยิ่งขับให้คนตัวสูงดูดีไม่น้อย
แว่นกันแดดที่ถูกสวมอยู่บนใบหน้าถูกถอดออกแล้วกลัดเสียบมันเข้ากับคอเสื้อของตัวเองจนมันย้วยลงเล็กน้อย
มือหนาถูกส่งมาที่ปลายผมที่ปรกหน้าก่อนที่จะจัดการเสยมันขึ้นอีกครั้ง
ขายาวก้าวเดินไปตามโถงทางเดินที่คุ้นเคยก่อนที่จะยิ้มรับเมื่อสายตาคมเฉียบสบไปเจอกับแม่นมของตัวเองที่กำลังเดินออกมาจากห้องครัว
คนอายุเยอะกว่ายิ้มกว้างทันทีที่เห็นเขาก่อนที่จะเดินเร็วๆเข้ามาหา
“คุณเจคของป้า”
“สวัสดีครับ”
เธอเอ่ยทักเขาพร้อมกับอ้อมกอดที่ถูกสวมเข้ามาหาคนที่ตัวใหญ่กว่า
แขนแกร่งยกขึ้นโอบพร้อมกับลูบหลังของเธอช้าๆเพื่อคลายความคิดถึง
“คุณหญิงกับคุณท่านรออยู่ที่ห้องนั่งเล่นค่ะ
มีแขกมาด้วย”
เธอบอกพร้อมกับพยักเพยินหน้าไปทางประตูห้องนั่งเล่นที่อยู่ไม่ใกล้
เจคพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มบางเบาก่อนที่จะผละออกจากคนที่อายุเยอะกว่าแล้วเดินไปยังห้องนั่งเล่น
เสียงพูดคุยของผู้ใหญ่ดังออกมาให้ได้ยินเบาๆเมื่อเขาเริ่มเดินเข้าไปใกล้มากขึ้น
“เจคมาแล้วเหรอลูก
มานั่งนี่เร็วครับ”
ผู้เป็นแม่หันมามองเขาพอดิบพอดีหลังจากที่เจคก้าวขาผ่านประตูเข้ามา
ใบหน้าคมนิ่งพยักรับคำของแม่หลังจากที่เหลือบสายตาไปมองผู้หญิงคนหนึ่งที่น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับมารดาของตัวเองนั่งส่งยิ้มให้อยู่ด้านฝั่งตรงข้าม
แต่สิ่งที่ทำให้เจคสะดุดตาไม่น้อยก็คงเป็นเด็กผู้ชายที่ดูตัวเล็กกว่าเขามากที่กำลังนั่งทำหน้านิ่งสนิทนั่งอยู่ข้างๆกันกับผู้หญิงที่เขามองในตอนแรก
เส้นผมสีน้ำตาลเข้มที่ไม่ได้เซ็ตแต่อย่างใดถูกปล่อยตกปรกลงมาที่หน้าผากไปยังคิ้วทั้งสองข้างเพราะมันยาวอยู่พอสมควร
ดวงตาเรียวแต่กลับดูกลมใสนั่นเหลือบมามองเขาเล็กน้อยก่อนจะเสมองไปทางอื่นเมื่อเห็นว่าเขาเองก็มองอีกฝ่ายอยู่
“สวัสดีครับ”
เจคเอ่ยทักทายคนที่อายุเยอะกว่าตัวเองก่อนที่จะพยักหน้ารับเมื่ออีกฝ่ายยิ้มรับและส่งเสียงสวัสดีกลับมาให้
พลางหันไปมองคนตัวเล็กกว่าตรงข้ามกันที่เอ่ยทักทายกลับมาเสียงเบาด้วยเช่นกันและเขาก็พยักหน้ารับไปอย่างนิ่งๆในขณะที่สายตาก็ยังสำรวจมองเค้าโครงหน้าของอีกคน
“หลินนี่ลูกชายของเราเจคน่ะ
ส่วนเจคนี่คุณหลินเป็นเพื่อนแม่สมัยไปเรียนโทที่จีน
ข้างๆคือน้องอลันเป็นลูกชายของคุณหลินน้องเป็นน้องเรา”
เจควาดยิ้มบางตอบรับกลับคนอายุมากกว่าพร้อมกับค่อมหัวรับอีกครั้ง
ส่วนเธอก็ทำอย่างนั้นเช่นเดียวกัน
คนตัวเล็กกว่าที่ชื่ออลันพยักหน้ารับนิ่งๆก่อนที่จะก้มหน้ามองมือของตัวเองเพื่อหลบสายตาเขา
“แม่ขอเข้าเรื่องเลยนะ”
“ครับ”
“พอดีคุณหลินจะให้น้องอลันย้ายมาเรียนที่นี่น่ะ
แล้วโรงเรียนของน้องอลันอยู่ใกล้กับคอนโดเราพอดีเลยจะให้น้องย้ายไปอยู่กับเราก่อน
เพราะคุณหลินยังไม่ได้ทำเรื่องซื้อคอนโดเลยมันเร่งด่วนนิดหน่อยน่ะลูกแล้วคุณหลินก็ต้องกลับจีนวันพรุ่งนี้แล้วด้วย”
เขารู้ว่าตัวเองเหลือบสายตาไปมองคนอายุน้อยกว่าทันทีที่ได้ยินแบบนั้น
ก่อนที่จะมองหน้าแม่ของตัวเองที่กำลังมองเขาอยู่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำสั่งปะปนขอร้องหน่อยๆ
เขาเห็นแบบนั้นก็ใจอ่อนเพราะเป็นคนตามใจแม่เป็นทุนเดิมอยู่แล้วอีกอย่างหากขัดคำสั่งคุณหญิงเรื่องนี้เขาคงลำบากแน่นอน
“ครับ
แล้วน้องจะย้ายมาวันไหนครับ”
“พรุ่งนี้ค่ะลูก”
เขาได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆพร้อมกับพยักหน้ารับก่อนที่จะต้องคิดอย่างรวดเร็วว่าว่าควรโทรบอกให้แม่บ้านเข้าไปทำความสะอาดห้องนอนอีกห้องเตรียมเอาไว้ตอนรับแขกตัวน้อยที่เขาแทบไม่รู้จัก
“น้องอลันไปอยู่กับพี่เขาก็อย่าดื้อนะครับ”
“หม่าม้าอลันไม่ได้ดื้อนะครับ”
เขาผละสายตาจากใบหน้าสวยของคุณหญิงก่อนที่จะเบนสายตาไปมองใบหน้านวลเรียวของเด็กน้อยตัวเล็กในสายตาของเขาด้วยความแปลกใจเล็กน้อยพลางยกยิ้มมุมปากบางๆเมื่อได้ยินสรรพนามของน้องที่เรียกแทนตัวเองกับมารดา
“เจคคะ
ถ้าน้องอลันดื้อหม่าม้าอนุญาตให้ทำโทษได้เลยนะคะ”
“น้องดื้อมากเลยเหรอครับ”
“ไม่ดื้อนะ”
เสียงดื้อๆของอลันดังขึ้นเพื่อโต้ตอบเหมือนกับลืมตัว
คนตัวเล็กเม้มปากทันทีหลังจากที่เห็นเขาหันไปมองสบตาด้วย
เจคยกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ารับคำตอบของอลันช้า
ด้านคุณแม่ของน้องก็หัวเราะให้กับปฏิกิริยาของคนตัวเล็กเบาๆ
“น้องเตรียมของมาแล้วใช่มั้ยครับ”
“น้องจะเอาของแค่บางส่วนไปคอนโดเจคนะลูก
ส่วนของใช้อื่นๆ
น้องจะเอาไว้ที่บ้านเราก่อน
ทำเรื่องคอนโดเสร็จน้องถึงจะย้ายไปทีเดียว”
“โอเคครับ
แล้ววันนี้จะให้น้องไปคอนโดผมเลยหรือว่าให้น้องนอนที่บ้านเราก่อนครับ”
“พรุ่งนี้คุณหลินกลับจีนแล้วเลยให้คนเตรียมห้องไว้ให้ทั้งคุณหลินทั้งน้องอลันแล้วค่ะลูก”
เจคพยักหน้ารับคำบอกเล่าของคุณหญิงคนสำคัญของบ้าน
ก่อนที่เราจะนั่งคุยกันต่ออีกพักใหญ่แล้วถึงแยกย้ายให้คุณหลินและแขกตัวน้อยได้ไปที่ห้องของตัวเองและทำการย้ายเก็บของเล็กน้อย
“แอน
เอาของพวกนี้ไปให้ใครน่ะ”
“อ๋อ
เอาไปให้น้องอลันค่ะ
เธอออกมานั่งเล่นอยู่ที่สวน
คุณเจคจะเดินไปพร้อมแอนมั้ยคะ”
เจ้าของร่างสูงเอ่ยถามแม่บ้านที่อายุน้อยกว่าตัวเองด้วยท่าทางสนิทสนมและอีกฝ่ายก็ยิ้มรับเป็นอย่างดีตามมารยาทอีกทั้งยังเอ่ยชวนให้เดินไปด้วยกัน
“เดี๋ยวฉันเอาไปให้เองดีกว่า
เธอไปทำอย่างอื่นต่อเลยก็ได้”
“ค่ะ
เดินไปดีๆนะคะ
ระวังไวเปอร์วิ่งชนเอา
อาจิมพึ่งไปปล่อยมาเมื่อกี้น่ะค่ะ”
เจคพยักหน้ารับพลางยกถือถาดขนมยามบ่ายมาไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง
ก่อนที่จะเดินออกจากห้องครัวไปยังสวนด้านข้างของบ้านซึ่งสายตาคมต้องค่อยลอบมองระวังไวเปอร์สุนัขพันธุ์แลบราดอร์ริทรีฟเวอร์ตัวซนประจำบ้าน
“ฮ่าๆ
อย่าเลียสิ”
เสียงหัวเราะและเสียงครางงิ้งๆดังแว่วมาจากศาลาริมบ่อน้ำที่เขากำลังจะเดินไปถึง
เจคมองไปยังพื้นบนศาลาที่ถูกปูผ้าปิกนิกเอาไว้กำลังมีร่างเล็กของอลันนอนอยู่และมีเจ้าแลบราดอร์ริทรีฟเวอร์ตัวสีขาวนอนเกยทับหน้าอกอยู่
น้องมองเห็นเขาที่กำลังเดินเข้าไปที่ศาลาก็ลุกขึ้นนั่งทันทีส่วนเจ้าไวเปอร์ตัวใหญ่ที่กำลังเล่นกับน้องอยู่ก็หันมามองเขาแล้ววิ่งเข้ามาหาแทน
แลบราดอร์สีขาวกระโดเกาะขาของเขาพลางวิ่งกระโดไปรอบๆ อย่างเริงร่า
“ไวเปอร์พี่ถือของอยู่ไม่กระโดดสิ”
เขาเอ่ยพูดพลางมองไปยังเหมาตัวใหญ่ที่กำลังวิ่งอ้อมไปรอบๆ
เขาและน้องอลัน คนน้องที่ยืนนิ่งอยู่ในตอนแรกก็เดินเข้ามาหาเขาช้าๆ
ก่อนที่จะส่งมารับถาดของว่างในมือเขา
“เอ่อ ส่งถาดมาให้ผมเลยก็ได้ครับ”
“ครับ”
เจคตอบรับคนอายุน้อยกว่ากลับไปก่อนที่จะส่งถาดของว่างไปให้อีกฝ่าย
เจ้าไวเปอร์ที่เห็นว่าของกินถูกย้ายจากฝั่งเขาไปยังน้องก็รีบเปลี่ยนทิศทางกลับไปหาอลันทันที
มันทำท่าจะกระโดใส่คนตัวเล็กและนั้นอาจจะทำให้น้องล้มได้เขาจึงรีบพุ่งตัวเข้าไปหาและแน่นอนว่ามันเป็นไปตามที่เขาคาดการณ์เอาไว้
“อะ!”
เจ้าไวเปอร์กระโดดเกาะเข้าที่เอวของอลันเพราะความที่มันเป็นสนุขพันธุ์ใหญ่จึงทำให้มันมีน้ำหนักมากด้วยเช่นกัน
แต่คงเป็นเจคที่ไวกว่าเจ้าหมาตัวดื้อเขาเข้าไปซ้อนด้านหลังของน้องในจังหวะที่คนตัวเล็กกำลังเซถอยหลัง
กลายเป็นว่าในตอนนี้น้องกำลังยืนเอาหลังพิงอกและอยู่ในอ้อมกอดของเขาเนื่องจากมือทั้งสองข้างของเขาส่งไปช่วยน้องพยุงถาดอาหารว่างไม่ให้ขนมและน้ำหกเลอะรวมทั้งมีต้นเหตุอย่างเจ้าไวเปอร์ที่เกาะอยู่ที่เอวของอลัน
“เป็นอะไรมั้ยเรา”
“ไม่ครับ”
“ไวเปอร์นั่ง”
น้องเอ่ยพูดบอกเบาๆ
เขาจึงพยักหน้ารับ
ก่อนที่เขาจะสั่งให้ไวเปอร์นั่งลงเพื่อให้น้องกลับมาทรงตัวอยู่ได้หลังจากการเกาะเอวของอลันเอาไว้
เจ้าหมาพันธุ์ใหญ่ทำตามอย่างดีตามคำสั่งของเขานั่นทำให้คนตัวเล็กขยับตัวออกจากอ้อมกอดทันที
แต่ก็ต้องยอมรับจริงๆ
ว่าตัวน้องอลันหอมเอามากๆ ไม่ได้อยากเป็นตาแก่โรคจิตหรือคนหื่นกามอะไร
แค่กลิ่นหอมจากตัวน้องมันทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายไม่น้อยแม้จะอยู่ใกล้กันแค่ครู่เดียวเท่านั้น
“นั่งเถอะครับ”
น้องนั่งลงอย่างว่าง่ายตามที่เขาบอก
ส่วนแลบราดอร์ริทรีฟเวอร์ตัวใหญ่เองก็นั่งมองเขาพลางกระดิกหางสลับกับมองขนมในจานที่ถูกวางลงบนโต๊ะ
เขาเหลือบสายตามองน้องอลันที่นั่งยิ้มให้กับเจ้าหมายักษ์ของตัวเองพลางนึกในใจว่าเจ้าไวเปอร์มันมีอะไรดีนักหนาคนตัวเล็กถึงขยันยิ้มให้ขนาดนั้น
แต่พอนึกไปนึกมาก็คิดได้ว่าตัวเองก็รู้สึกเกินไปเพราะนึกอิจฉาได้แม้กระทั่งสุนัข
แต่ก็ต้องกลับมาคิดใหม่ซ้ำอีกรอบว่าเขาจะอิจฉาหมาตัวยักษ์ไปทำไมเพราะมันได้รับรอยยิ้มหวานๆ
จากน้องอลันอย่างนั้นหรือเปล่า เขาเองก็ไม่อาจรู้ใจของตัวเองในตอนนี้ได้เช่นกัน
“กินไม่ได้นะไวเปอร์ มันมีช็อกโกแลต”
เจคพูดออกมาเมื่อเจ้าสุนัขแสนรักกำลังมองคุ้กกี้และขนมอื่นๆ
ในจานอย่างไม่วางตาซ้ำยังยกขาหน้ามาเกี่ยวแตะที่ขาของเจคอีก เขาหัวเราะน้อยๆ
เมื่อเห็นท่าทางของมันก่อนที่เจ้าหมาแสนรู้จะหันกับไปมองอลันที่นั่งนิ่งมองอยู่
มันเดินเข้าไปนั่งชิดกับน้องก่อนที่จะวางคางของตัวเองลงบนหน้าขาเล็กของอลันอย่างออดอ้อน
“พี่เจคบอกว่ากินไม่ได้นะครับไวเปอร์
ไม่อ้อนนะ”
ใจของเขากระตุกไปวูบหนึ่งก่อนที่จะเต้นระรัวอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินคนอายุน้อยกว่าเรียกตัวเองด้วยสรรพนามแบบนั้น
เขามองจ้องใบหน้านวลของน้องด้วยความเผลอตัวก่อนที่จะสบตาจังๆ
กับอีกฝ่ายที่หันหน้ามามองพอดี
“พี่เจคมีอะไรหรือเปล่าครับ”
“เราจะไปอยู่กับพี่พรุ่งนี้แล้ว
แต่พี่กับเรายังไม่รู้จักอะไรกันเลยนอกจากชื่อนะครับ”
“อา ครับ”
“พี่อยากรู้จักให้มากกว่านี้น่ะ
ได้หรือเปล่าครับ”
“ได้ครับ”
//
“เรานอนห้องนี้นะครับ”
“ครับ”
“เราอยากได้อะไรเพิ่มก็บอกพี่ได้เลยนะ”
น้องพยักหน้ารับคำของเขาก่อนที่เจคจะเปิดประตูห้องนอนแขกให้คนตัวเล็กเดินเข้าไปด้านในเขาจึงมองตามแผ่นหลังของน้องก่อนที่จะปิดประตูให้อีกคนได้เข้าไปจัดของเล็กๆ
น้อยๆ ที่เอามาด้วยให้เข้าที่เข้าทาง
วันนี้เป็นวันแรกที่เจคต้องมีอลันมาอาศัยอยู่ในคอนโดด้วย
เจคไม่ค่อยมีความกังวลกับเรื่องนี้มากเท่าไหร่จากที่ได้คุยกับน้องมาบ้างอีกอย่างเพราะเขาเองก็อายุเยอะกว่าน้องด้วยเช่นกันถึงจะต้องการพื้นที่ส่วนตัวของตัวเองแต่การที่รับข้อตกลงจากแม่ตัวเองและแม่ของน้องมาแล้วก็คงต้องปรับตัวเล็กน้อยซึ่งนั่นก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรสำหรับเจค
เขากลับมานั่งลงบนโซฟากลางห้องที่มีแมคบุ๊คตั้งอยู่บนโต๊ะใกล้ๆ
พร้อมทั้งเอกสารมากมายที่วางอยู่ในตำแหน่งใกล้มือ
เจคจึงลงมือทำงานของตัวเองทันทีหลังจากมองเนื้อหางานเอกสารบ้างส่วนแล้ว
เวลาผ่านไปสักพักเสียงเปิดประตูห้องฝั่งน้องอลันก็ดังขึ้นแต่นั่นไม่ได้เรียกความสนใจจากเขาเสียเท่าไหร่เพราะเจคกำลังโฟกัสกับงานในหน้าจอแมคบุ๊คตรงหน้า
คนอายุน้อยกว่าเดินเข้ามาใกล้โซฟาก่อนจะหยุดยืนนิ่งอยู่ด้านข้างอย่างเงียบๆ
เพราะเห็นว่าอีกคนกำลังยุ่งอยู่กับงาน
ด้านเจคที่รับรู้การมาของน้องก็ผละมือออกจากแป้นพิมพ์ทันทีก่อนจะหันหน้ามามองอลันที่กำลังยืนมองอยู่ด้านข้าง
“น้องอลันอยากได้หรือเปล่าครับ”
“เอ่อ คือผมจะทำอาหารเที่ยงน่ะครับ
พี่เจคพอจะมีของสดในตู้เย็นมั้ย”
“ก็พอจะมีอยู่ครับ
เราใช้ครัวได้ตามสบายเลย”
คนตัวเล็กพยักหน้ารับคำพูดของคนอายุเยอะกว่าก่อนที่เจคจะกลับไปสนใจหน้าจอตรงหน้าต่อ
อลันจึงเดินเลียบเคียงผ่านห้องนั่งเล่นไปยังห้องครัวก่อนจะทำการค้นดูตู้เย็นและชั้นวางของแห้งของคนพี่พลางคิดเมนูมื้อเที่ยงสำหรับสองคนไว้ในหัว
มือเล็กหยิบจับของอย่างคล่องแคล่วตามภาษาคนที่ทำอาหารบ่อยก่อนที่อลันจะเริ่มลงมือทำอาหารอย่างจริงจังโดยที่ไม่รู้ว่าเจคกำลังยืนพิงกรอบประตูมองอยู่ตั้งแต่ตอนแรกที่น้องกำลังทำจดจ่ออยู่กับการเริ่มทำมื้ออาหาร
เวลาผ่านไปสักพักคนที่ถูกจ้องก็ยังไม่รู้ตัวจนเจคอดที่จะยกยิ้มให้กับความจริงจังของคนน้องไม่ได้
เขาตัดสินเดินเข้ามาในครัวด้วยความเงียบเชียบก่อนที่จะเดินไปซ้อนด้านของอลันในตอนที่น้องกำลังหั่นเนื้อสัตว์อยู่
แผ่นอกกว้างภายใต้เสื้อเชิ้ตลายทางสีฟ้าชนเข้ากับแผ่นหลังบางภายใต้เสื้อยืดสีเทาของคนน้อง
อลันสะดุ้งตัวเล็กน้อยเมื่อตัวเองพึ่งรับรู้ถึงการมาของเจค
“อะ พี่เจค”
“มีอะไรให้พี่ช่วยมั้ยครับ”
“อ๋อ คือไม่มีแล้วครับ”
คนน้องเอ่ยตอบพลางขยับตัวเข้าชิดเคาท์เตอร์ครัวมากกว่าเดิม
เขาแอบเผยยิ้มที่มุมปากเมื่อเห็นพวงแก้มใสของอลันเริ่มขึ้นริ้วสีแดงจางในตอนที่เขากำลังขยับตัวเข้าไปหาพลางยื่นใบหน้าไปข้างๆ
คนน้องเพื่อเอ่ยตามต่อ
“แล้วเราหั่นเนื้อไว้ทำไมเหรอครับ
อาหารเที่ยงทำเสร็จแล้วไม่ใช่เหรอหรือว่าจะทำเพิ่มครับ”
“เปล่าครับ ลัน เอ่อ
ผมจะหมักหมูไว้ทำสเต็กเผื่อมื้อเย็นครับ”
อลันตอบออกมาเสียงเบาเพราะเขาที่ยื่นหน้าเข้าไปไกลจนน้องต้องแอบหดย่นคอขยับหนีไปอีกทาง
เจคเหลือบสายตามองน้องที่กำลังมีอาการเกร็งจากการเข้าหาอันใกล้ชิดของเขาจนอดที่จะแอบหัวเราะไม่ได้ก่อนที่จะค่อยๆ
ถอยใบหน้าออกมาให้คนอายุน้อยกว่าได้ผ่อนคลายมากขึ้น
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพี่ช่วยนะครับ”
“ครับ”
ทั้งเจคและอลันต่างก็ช่วยกันเตรียมส่วนของอาหารมื้อเย็นจนเสร็จก่อนที่จะมานั่งทานมื้อเที่ยงด้วยกันต่อจนเรียบร้อยในที่สุด
อันที่จริงแล้วเจคไม่ใช่คนที่ชอบกินมื้ออาหารระหว่างวันหรือแม้แต่อาหารเข้าเจคก็ไม่ค่อยทานเสียเท่าไหร่แต่การที่น้องอลันบอกว่าตัวเองจะทำอาหารทานเขากลับรู้สึกหิวขึ้นมาทันทีซ้ำยังอยากทานอาหารฝีมือน้องบ่อยๆ
จนอยากจะทานอาหารทุกมื้อหากคนน้องเป็นคนทำ
วันที่ยี่สิบในการอยู่ร่วมกันระหว่างเจคกับอลันเป็นไปอย่างดี
ทั้งเขาและคนน้องต่างก็ปรับตัวเข้าหากันได้อย่างไม่มีปัญหาอะไรมากกว่านั้นคือการที่คนน้องตื่นมาทำอาหารเช้าให้เขาทานทุกวัน
และค่อยส่งข้อความมาเตือนให้ทานอาหารเที่ยงทุกครั้ง
จนกระทั่งมื้อเย็นที่เรากลับมาช่วยกันทำอาหารโฮมเมดในครัวด้วยกันสองคน
เจคคิดว่าการกระทำและความสัมพันธ์ของเขากับน้องเป็นไปในทิศทางที่ดีมากจนเขาสามารถไปรับไปส่งน้องที่โรงเรียนได้และพูดคุยกันมากขึ้นแต่เจคเองก็ยอมรับเลยว่าเขารู้สึกดีรวมทั้งสบายใจไม่น้อยที่คอยมีน้องอยู่ข้างๆ
แบบนี้
แค่เวลาไม่ถึงเดือนเขากลับรู้สึกติดน้องได้มากกว่าที่ตัวเองคาดการณ์เอาไว้
นั่นทำให้เขาคิดว่าตัวเองคงรู้สึกนอยด์ไม่น้อยหากน้องต้องย้ายไปอยู่ห้องของตัวเองเพราะทางคุณหลินคุณแม่ของอลันจะบินมาทำเรื่องคอนโดให้เรียบร้อยภายในสิ้นเดือนนี้
“พี่เจคครับ เอ่อ
มีอะไรหรือเปล่าครับ”
เจคกระพริบตาเล็กน้อยเมื่อพึ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองกำลังเผลอเหม่อจ้องคนอายุน้อยกว่านานเกินไป
เขายกยิ้มให้อีกคนบางๆ
ก่อนที่จะส่ายหัวแล้วนั่งอ่านเอกสารต่อส่วนคนน้องก็อ่านหนังสือและเริ่มทำรายงานของตัวเองต่อเช่นกัน
เวลาผ่านไปได้สักพักเขาก็เลือกที่จะเอนตัวพิงพนักโซฟาหลังจากอ่านเอกสารกองล่าสุดหมดไป
เจคเงยหน้ามองคนอยุน้อยกว่าที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกัน
อีกคนไม่ได้นั่งทำงานบนโซฟาเหมือนเขาแต่กลับนั่งทำอยู่บนพื้นพรมแทนส่วนแมคบุ๊คก็เอาวางไว้บนโต๊ะในระดับสายตา
เขามองคนน้องที่นั่งฟุบหน้ากับกองหนังสือของตัวเองก่อนที่เหลือบสาตายตามามองเวลาที่นาฬิกาข้อมือของตัวเอง
หน้าปัดใสบ่งบอกเวลาเที่ยงคืนสิบสามนาทีนั่นทำให้เขารู้ทันทีว่าทั้งเจคและอลันต่างฝ่ายต่างนั่งทำงานอยู่กับที่มาเกือบสองชั่วโมงแล้วเขาจึงไม่แปลกใจที่คนตัวเล็กจะง่วงนอน
เจคตัดสินใจลุกขึ้นหยัดยืนก่อนจะขยับกายเล็กน้อยเพื่อไล่ความเมื่อยขบที่เกาะกินก่อนจะเดินตรงไปหาคนน้องที่ยังคงฟุบหน้าอยู่กับโต๊ะกระจก
“อลัน อลันครับ น้องอลัน”
เขาส่งมือไปเขย่าไหล่แคบของน้องก่อนที่จะเปล่งเสียงเรียกอีกฝ่ายอยู่ใกล้ๆ
คนตัวเล็กขยับตัวช้าๆ
ก่อนที่ยกตัวขึ้นมานั่งตรงแต่กลับหลับตาของตัวเองอยู่จนเขารู้สึกเอ็นดูไม่น้อย
มือเล็กของอีกคนถูกยกขึ้นมาพลางขยี้ดวงตาเรียวที่เปิดขึ้นมาเล็กน้อยก่อนที่จะมองมาที่เขาดวงสายตาง่วงงุด
“ครับพี่เจค”
คนอายุน้อยกว่าเอ่ยรับเขาด้วยเสียงเอื่อยๆ
นั่นทำให้เจคยิ้มรับกับท่าทางน่ารักกน่าเอ็นดูของน้องก่อนที่จะขยับนั่งลงข้างๆ
กับอลันที่ยังคงแสดงสีหน้าง่วงนอนออกมา
“เลิกทำงานแล้วเข้าไปนอนในห้องนะครับ
ฟุบแบบเมื่อกี้จะปวดหลังเอา”
“ก็ได้ครับ แต่พี่เจคก็ต้องไปนอนเหมือนกันนะ”
“อา ครับ”
เขาส่งเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆ พลางอมยิ้มให้กับคำพูดของคนน้องพลางมองมือเล็กๆ
นั่นเก็บกวาดหนังสือและแมคบุ๊คมาถือไว้ในมือเพื่อที่จะย้ายตัวเองกลับเข้าห้องนอน
“ฝันดีนะครับ”
“ฝันดีเหมือนกันครับพี่เจค รีบๆ
นอนนะ”
จะบอกว่าเขาไม่หุบยิ้มตั้งแต่เมื่อครู่ที่ปลุกน้องแล้วยิ่งพอได้ฟังคำพูดบอกฝันดีและคำเป็นห่วงจากอีกคนยิ่งทำให้เจคเผยยิ้มกว่าเดิม
น้องอาจจะไม่รู้ว่าน้ำเสียงของน้องนั้นอ้อนเขามากแค่ไหนเจครู้สึกได้เลยว่าใจตัวเองสั่นแค่ไหนยิ่งอยู่ใกล้เขาก็ยิ่งรู้สึก
//
“พี่เจคครับ
วันนี้ลันจะไปปาร์ตี้วันเกิดเพื่อนนะ”
“ครับ อยากกลับตอนไหนก็โทรมาบอกนะครับ
เดี๋ยวพี่จะไปรับ”
“เดี๋ยวลันให้เพื่อนมาส่งก็ได้ครับ
เผื่อดึกเดี๋ยวจะรบกวนพี่เจค”
“รบกวนอะไรครับ
พี่ไม่ปล่อยให้แฟนตัวเองกลับเองหรอกนะ”
ทุกคนอ่านไม่ผิดหรอกทั้งเขาและน้องอลันตอนนี้เป็นแฟนกัน
ถ้านับจากเดือนแรกที่น้องย้ายเข้ามาอยู่ด้วยตอนนี้ก็สิบเอ็ดเดือนแล้วที่เขาทั้งคู่รู้จักกัน
เจคกับอลันใช้เวลาทำความรู้จักกันเกือบสามเดือนก่อนที่เขาจะตัดสินใจจีบน้องจริงจังในเดือนที่สี่ของการรู้จักกันจนกระทั่งผ้านมาจนถึงเดือนที่เก้าที่ทั้งเขาและน้องต่างก็มีความรู้สึกตรงกันนั่นจึงเป็นจุดเริ่มต้นของสถานะแฟนที่เราทั้งคู่มอบให้กันและตอนนี้เขากับคนน้องคบกันมาได้สองเดือนแล้ว
เจคบอกเรื่องนี้ให้ทางฝ่ายแม่ของน้องอลันรวมทั้งแม่ของตัวเองให้รับรู้แล้วเรียบร้อยทั้งสองบ้านของเรารับเรื่องนี้ได้โดยไม่มีปัญหาอะไร
และเขาจึงขอให้น้องอลันย้ายกลับมาอยู่ห้องเหมือนเดิมเพราะระหว่างที่เราคุยกันอยู่เจคเองก็เทียวไปเทียวมาห้องน้องกลับน้องตัวเองบ่อยครั้งก็เอาคนตัวเล็กมากกที่ห้องเขาจึงตัดสินใจขอแม่ของให้อีกคนย้ายกลับมาอยู่ด้วยกัน
“โอเคครับ
ลันจะกลับไม่ดึก ลันไม่อยากรบกวนพี่พรุ่งนี้พี่ต้องไปประชุมตอนเช้าอีกนะครับ”
“ครับเด็กดี
เดี๋ยวพี่จะไปรับเรากลับมานอนกอดแน่นอน”
เจคเอ่ยตอบคนน้องก่อนที่จะก้มมองคนตัวเล็กกว่าที่กำลังผูกเนกไทให้กับตัวเองอย่างที่ทำเป็นปกติก่อนที่เขาจะก้มใบหน้ากดปลายจมูกและริมฝีปากลงบนกลุ่มผมนิ่มของคนน้องที่ขยับปกคอสูทให้เข้าที่จนเสร็จเรียบร้อยพลางยกมือลูบศีรษะของอีกคนช้าๆ
ด้วยความเอ็นดูรักใคร่
“เดี๋ยวนี้ชอบทำตัวเป็นตาแก่นะครับ”
“ตาแก่แต่ก็แฟนเรานะครับ”
คนน้องย่นจมูกของตัวเองเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของเขา
เอาเข้าจริงๆ ตัวเขากับน้องเองก็ห่างกันถึงสิบปีเพราะอลันอายุเพียงสิบแปดเท่านั้นส่วนเขาอีกสองปีจะเข้าเลขสามแล้วด้วยซ้ำ
เพราะอย่างนั้นการทำตัวอ้อนน้องหรือรุ่มร่ามกับน้องนิดหน่อยมันจะตามวัยของเขานี่แหละ
“ไปทำงานดีๆ
นะครับ”
“ครับ
เราก็ตั้งใจเรียนนะ ส่วนปาร์ตี้เราก็อย่าดื่มเยอะมากอยากกลับตอนไหนก็โทรมาบอกพี่นะครับ”
“ครับ
พี่เจคเริ่มพูดเหมือนพ่อลันแล้วเนี่ย”
“พ่อแท้ๆ
พี่ไม่เป็นหรอกครับ ขอเป็นพ่อทูนหัวเราแทนแล้วกัน”
“…”
“หรือจะเรียกแด๊ดดี้ดีครับ?”
คนตัวเล็กกว่าตรงหน้าเขาเม้มริมฝีปากสีสดของตัวเองทันทีหลังจากที่ถูกเจคเชยคางมนเพื่อประกบจูบเบาๆ
โดยที่ไม่มีการรุกล้ำแก้มนวลของน้องเองก็ขึ้นสีแดงระเรื่อเพราะความเขินอายต่อการกระทำที่เขาทำไปเมื่อครู่เขารู้สึกดีทุกครั้งที่สามารถทำคนน้องเกิดอาการแบบนี้ได้แม้บางครั้งเขาจะทำมากกว่าการจูบเบาๆ
ที่ริมฝีปากก็ตาม
“ค คนบ้า”
คนตัวเล็กก้มมองนาฬิกาข้อมือของตัวเองบ่งบอกถึงเวลาเที่ยงคืนสองนาทีก่อนที่จะเงยหน้ามองประตูหน้าบ้านของเพื่อนที่เป็นเจ้าของปาร์ตี้วันเกิดครั้งนี้
อลันกำลังยืนรอคนพี่มารับหลังจากที่เขาโทรบอกให้มารับเมื่อประมาณสิบนาทีก่อน
ไม่นานนักหลังจากที่เขาดูนาฬิกาเสียงรถยนต์คันหรูและตัวรถยุโรปจะเคลื่อนมาจอดที่หน้ารั้วบ้านของเพื่อนอลัน
คนตัวเล็กกำลังจะก้าวเดินไปเปิดประตูรั้วเพื่อออกไปยังรถของคนพี่แต่ก็ต้องชะงักไปเล็กน้อยเมื่อมีมือคู่หนึ่งมาจับรั้งที่ข้อมือของตัวเองซึ่งพอคนตัวเล็กหันกลับไปมองก็พบว่าเป็นเพื่อนร่วมชั้นที่เขาไม่ได้สนิทสนมด้วยนัก
“จะกลับแล้วเหรออลัน”
“จะกลับแล้วล่ะ”
“กลับยังไงเหรอ
เราไปส่งมั้ยมันดึกแล้ว”
“อ๋อ คือ…”
“อลันครับ”
คนพี่ที่นั่งรออยู่ในรถตอนแรกตอนนี้กำลังยืนอยู่ตรงหน้าประตูรั้วที่อลันเปิดเอาไว้
เจ้าของชื่อหันไปมองเจคก่อนที่จะยิ้มให้แต่คนพี่กลับทำหน้านิ่งพร้อมกับมองมายังข้อมือของเขาที่ยังคงถูกจับรั้งเอาไว้อยู่
“เอ่อ
พี่ชายอลันมารับเหรอ”
“ครั-”
“ไม่ใช่พี่ชายแต่เป็นแฟน”
อลันหันใบหน้าไปมองคนพี่ที่ยืนมือมากอบกุมมืออีกข้างของเขาเอาไว้พร้อมกับเสียงเอ่ยพูดแทรกที่เข้มกว่าปกติอีกทั้งสายตาที่ดูนิ่งสงบแต่ดุดันมากกว่าเดิมนั้นอีก
คนน้องจึงรับรู้ได้ว่าคนอายุมากกว่ากำลังไม่สบอารมณ์กับเพื่อนตรงหน้าเขาเสียเท่าไหร่
“ถ้าอย่างนั้นเรากลับก่อนนะ
ไปเถอะครับพี่เจค”
“เอ่อ กลับดีๆ
นะ”
“ครับ”
มือหนาที่ทำการกอบกุมมือของเขาอยู่กระตุกเบาๆ
เพื่อให้อลันเดินตามมายังรถที่จอดอยู่หน้าประตูรั้วคนน้องเดินขึ้นไปนั่งเบาะด้านข้างคนขับทันทีที่พี่เจคเป็นคนเปิดประตูให้
คนตัวสูงเดินอ้อมมานั่งประจำคนขับก่อนที่จะออกรถทันที
“เสน่ห์แรงนะเรา”
“แค่เพื่อนกันครับ หึงเหรอ”
อลันเอ่ยตอบคนพี่พลางยกยิ้มหลังจากที่รถออกตัวสู่ท้องถนนแล้ว
ใบหน้าเรียวหันไปมองคนขับจำเป็นที่กำลังนั่งขับรถนิ่งๆ
อยู่ด้านข้างก่อนจะเท้าแขนกับประตูรถเพื่อมองพี่เจคอย่างเงียบๆ
“หึงสิครับ
หึงมากด้วยแต่พี่เชื่อใจน้องอลันอยู่แล้ว”
“น่ารัก”
“หนูสิน่ารัก”
คนน้องอมยิ้มทันทีที่ถูกคนพี่ชมกลับแถมยังหันใบหน้าคมมาจ้องมองสบตากันอีก
แต่แววตาของคนอายุเยอะกว่ากลับพราวระยับจนอลันรู้สึกใจหวิวสั่นขึ้นมาซ้ำยังรู้สึกบิดมวนที่ท้องน้อยจนเผลอกัดริมฝีปากของตัวเองเบาๆ
จะเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่แล่นอยู่ในกระแสเลือดหรือเพราะความต้องการภายในใจของตัวเอง
อลันตัดสินใจขยับตัวเข้าไปใกล้คนพี่ที่กำลังมองเขาอยู่ก่อนที่ริมฝีปากเล็กจะกดจูบอย่างเชื่องช้าลงที่ริมฝีปากหนาของคนตรงหน้า
คนพี่ขยับริมฝีปากเนิบนาบก่อนที่จะส่งฟันซี่คมมากัดที่กลีบปากล่างของอลันด้วยความมั่นเขี้ยวพลางขยับริมฝีปากมากดลงที่แก้มนิ่มของน้องที่ขึ้นสีแดงระเรื่อหนึ่งครั้ง
“ทำตัวน่ารักแบบนี้ระวังหนูจะไม่ได้นอนนะ”
“หนูก็ไม่ได้ห้ามแด๊ดดี้นี่”
“หนูพูดเองนะครับ”
//
ประตูห้องถูกเปิดออกด้วยความรวดเร็วและถูกปิดอย่างแรงด้วยฝีมือของเจค
แขนแกร่งโอบรอบเอวคอดของอลันเอาไว้จนเต็มอ้อมแขนส่วนริมฝีปากก็ทำหน้าที่ขยับบดจูบกับกลีบปากบางของน้องตลอดเวลาในการก้าวเดิน
แต่สุดท้ายเจคก็ดันตัวของน้องให้แนบชิดไปกับฝาผนังห้องนั่งเล่นก่อนที่จะบดเบียดกายใหญ่เข้าหาคนตัวเล็ก
เสื้อเชิ้ตที่เขาสวมใส่อยู่ถูกปลดกระดุมด้วยมือเล็กๆ
ของยัยหนูแสนซุกซนแต่ก็ไม่ทันความไวของคนพี่ที่ปลดเปลื้องอาภรณ์ชั้นนอกของน้องออกจากตัว
ผิวกายละเอียดสะท้อนกับแสงไฟสว่างภายในห้องทันทีที่เจคถอดเสื้อเชื้อแขนสั้นของอลันออกจากตัวก่อนที่ฝามือร้อนๆ
จะลูบไล้ไปตามแนวเอวเว้าคอดและแผ่นหลังบางของน้อง
ริมฝีปากหยักขยับเม้มและดูดดึงปากเล็กได้รูปจนบวมเจ่อขึ้นสีแดงจัด
ปลายลิ้นชื้นไล่เลียไปตามร่องริมฝีปากก่อนที่จะสอดลิ้นชื้นเข้าไปกวาดต้อนหยาดน้ำหวานด้านใน
เรียวลิ้นเล็กที่หลบหลีกการดุนดันในตอนแรกก็อ่อนคล้อยตามก่อนที่จะตอบสนองกลับด้วยการเกี่ยวพันและตวัดคล้องกับปลายลิ้นของเจคจนเกิดเสียงดังเฉอะแฉะทั่วห้องนั่งเล่น
เจคผละริมฝีปากของตัวเองออกห่างเล็กน้อยเพราะคนน้องประท้วงด้วยการบีบไหล่ของเขาเนื่องจากหายใจไม่ออก
เสียงหอบหายใจหนักของอลันดังอยู่ข้างหูของคนตัวสูงเพราะใบหน้าคมกำลังเปลี่ยนจุดหยอกล้อเป็นซอกคอขาวของอีกคน
ริมฝีปากหยักไล่พรมจูบตามแนวสันลำคอที่เกิดจากการเอียงคอของคนน้องก่อนที่ฟันซี่คมจะกัดเม้มผิวเนื้อขาวของอลันและเพราะความมั่นเขี้ยวของคนพี่ที่มีมากเกินไปก็ทำให้คอขาวๆ
เกิดรอยจากเจ้าของฟันได้ทันทีที่ผละริมฝีปากออก
เรียวลิ้นชื้นไล่เลียไปตามผิวเนื้อราวกับราชสีห์กับละเมียดชิมเนื้อกวางน้อยก่อนที่ฟันคมจะฝากฝังร่องรอยสีแดงช้ำเอาไว้ในทุกที่ที่ลากผ่าน
“อา พี่เจคมันเจ็บ อะ!”
“หนูเรียกผิดนะครับ”
“อือ แด๊ดดี้ไม่กัดนะครับ”
คนน้องหน้าแดงหูแดงมากขึ้นกว่าเดิมเมื่อเจคผละใบหน้าออกจากซอกคอขาวขึ้นมามองสบตากับดวงตาวาวฉ่ำของคนน้อง
ก่อนที่ริมฝีปากเล็กๆ ที่เจ่อแดงจะถูกครอบครองอีกด้วยความกระหายอย่างไม่พอ
ร่างกายร้อนบดเบียดแนบชิดกันมากกว่าเดิมเมื่อเจคขยับถอดเอาเสื้อเชิ้ตแขนยาวของตัวเองออกจนเผยให้เห็นแผ่นอกหนาและกล้ามเนื้อได้รูปจนคนอายุน้อยกว่าอดไม่ได้ที่จะส่งมือเล็กอันแสนซุกซนไปลูบไล้อย่างหลงใหล
เจคยิ้มอย่างพอใจก่อนที่จะยกตัวเล็กๆ
ของน้องให้ลอยขึ้นสูง คนตัวเล็กผงะตกใจจนต้องวาดแขนเรียวโอบรอบลำคอแกร่งเอาไว้อย่างรวดเร็วเช่นเดียวกับขาเล็กทั้งสองข้างที่ตวัดรัดเอวสอบของคนพี่เอาไว้แน่น
แผ่นหลังบางถูกดันให้ติดกับผนังกลายเป็นว่าในตอนนี้อลันกำลังถูกเจคอุ้มอยู่โดยแผ่นหลังแนบชิดไปกับผนังนั่นทำให้ตำแหน่งตัวของคนน้องจึงอยู่สูงกว่า
อลันจำต้องก้มหน้าลงมามองเจคที่กำลังง่วนอยู่กับการฝากฝังรอยสีแดงช้ำไว้ที่แผ่นอกบางที่กำลังกระเพื่อนขึ้นลงอย่างหนักหน่วงด้วยแรงอารมณ์
ก่อนที่มือเล็กจะทำการสอดประสานเข้าไปกับเส้นผมสีดำหนาของเจคเมื่อความเสียวซ่านที่กำลังเกิดขึ้นที่ยอดอกของตัวเองกำลังถูกปลุกปั้นสร้างด้วยริมฝีปากหยักที่คอยดูดเม้มหน้าอกและปลายลิ้นร้อนชื้นที่กำลังไล่เลียสะกิดเย้าแหย่ยอดอกจนมันตั้งชูชันแข็งขืนขึ้น
เจคยังสนุกอยู่กับการหยอกล้อยอดอกของคนน้องจนเม็ดทับทิมทั้งสองข้างขึ้นสีแดงและนูนบวมขึ้นมากการดูดดึงด้วยริมฝีปากของเขา
คนพี่เหลือบสายตาขึ้นมองใบหน้านวลของคนน้องที่กำลังแสดงสีหน้าแสนเย้ายวนเพราะความเสียดเสียวที่เจคเป็นคนสร้าง
“อา ไปไหนครับ”
“พาหนูไปที่โซฟาครับ”
คนพี่อุ้มอลันตัวลอยตรงดิ่งไปยังโซฟากลางห้องนั่งเล่นและท่ามกลางความมืดสลัวเนื่องจากไม่ได้เปิดไฟในห้องไว้
ร่างเล็กถูกวางลงกับโซฟากำมะหยี่สีน้ำเงินเข้มก่อนที่จะยกมือบางของตัวเองขึ้นมาทาบทับลงบนอกของคนที่โถมตัวลงมาคร่อมร่างของอลันเอาไว้
เจคใช้แขนทั้งสองข้างเท้าค้ำยันตัวเองเอาไว้กับโซฟาก่อนที่จะยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้คนน้องที่กำลังนอนมองตาอยู่ใต้อาณัติของตัวเอง
ดวงตาเรียวสวยที่คลอเคล้าฉ่ำน้ำกำลังสั่นไหวเพราะแรงอารมณ์ที่เขากำลังเป็นคนสร้าง ฝ่ามือร้อนลูบไล้ไปทั่วหน้าท้องแบนและเอวคอดก่อนที่จะทำการบีบเฟ้นสะโพกมนที่ถูกสวมทับด้วยกางเกงยีนส์เนื้อดี
เจคไม่ปล่อยให้อาภรณ์ส่วนล่างที่เป็นปราการด้านสุดท้ายขัดขวางความสุขได้
เขาจัดการปลดซิปและดึงถอดมันออกจากเรียวขาของคนน้องอย่างไม่ทันให้อลันได้ตั้งตัวมิหนำซ้ำยังดึงเอาชั้นในตัวจิ๋วออกไปอย่างรวดเร็วด้วยเช่นกัน
อลันหันใบหน้านวลไปด้านข้างทันทีที่เจคกำลังทอดสายตามองร่างกายของคนน้องด้วยความโลมเลียและกระหาย
คนพี่เองก็ไม่รอช้าที่จะปลดเปลื้องร่างกายของตัวเองให้เปลือยเปล่าเช่นกัน
กายหนาที่ไร้อารมณ์เฉกเช่นเดียวกันทาบทับลงมาหากายเล็กจนรับรู้ได้ถึงอุณหภูมิตัวที่ร้อนระอุอันส่งมาถึงกัน
ไม่ใช่ว่าเจคกับอลันไม่เคยทำแบบนี้กันมาก่อนนี่ก็ถือว่าครั้งนี้เป็นครั้งที่สี่หลังจากคบกันมาอลันไม่เคยที่จะรู้สึกไม่อาย
คนตัวเล็กรู้สึกวาบหวิวและบิดมวนราวกับมีผีเสื้อนับพันบินวนในท้องทุกครั้งที่ต้องมาเปลือยเปล่าต่อหน้าคนพี่
ยิ่งอลันคิดนั้นยิ่งทำให้หัวใจดวงน้อยๆ
ในอกเต้นระรัวเสียจนแทบทะลุออกมามันทั้งเขินอายและตื่นเต้นไม่น้อยที่ทั้งเขาและคนพี่กำลังจะมอบสัมผัสอันลึกซึ้งให้แก่กันอีกครั้ง
“แด๊ดอย่าทำแรงนะ”
“จะอ่อนโยนกับหนูที่สุดเลยครับ”
อลันเอ่ยพูดเสียงเบาหวิวพลางหันหน้ามาสบตากับดวงตาคมอันพราวระยับของคนพี่ส่วนเจคเองก็ตอบรับกลับด้วยเสียงทุ้มนุ่มก่อนที่จะลงท้ายด้วยการจูบลงที่ริมฝีปากบางแดงของคนน้องเพื่อเป็นการยืนยัน
ทันทีที่จบการจูบสัญญาบทจูบอันเร้าร้อนก็เกิดขึ้นอีกครั้งเพื่อเรียกความสนใจจากปลายนิ้วยาวที่กำลังลูบวนช่องทางด้านหลังของคนน้อง
คนตัวเล็กใต้ร่างใหญ่เสียววูบเมื่อปลายนิ้วกำลังหยอกล้อกับด้านหลังก่อนที่จะหดเกร็งหน้าท้องยามที่สิ่งแปลกปลอมกำลังคืบคลานเข้าสู่ความร้อนนุ่นด้านในทีละนิด
มือข้างที่ว่างของคพี่ทำการลูบไล้และวนสัมผัสกับเอวคอด
ผิวเนื้อนิ่มทั่วร่างกายเพื่อช่วยเบนความสนใจจากความเกร็งตัวของคนน้องไม่นานนิ้วยาวของคนพี่ก็เข้าไปจนสุด
ความร้อนจากผนังนุ่งและการบีบรัดระรัวของอลันทำให้เจคขบกรามแน่น
ยิ่งยามที่เจคเริ่มขยับปลายนิ้วเข้าออกช่องทางนุ่มของคนน้องยิ่งทำให้เขาแทบคลั่งเสียให้ได้
เมื่อช่องทางของคนอายุน้อยกว่าตอดรัดนิ้วของเขาถี่ระรัวไหนจะเสียงครางกระเส่าอันหวานหูยามที่เขากดปลายนิ้วเข้ากับผนังนุ่มร้อนของน้องอีก
“อะ อา แด๊ด”
“อือ หนูเสียวเหรอ”
“ห หนู เสียว อะ”
อลันเอ่ยตอบเสียงสั่นยามที่ปลายนิ้วของเจคขยับเข้าออกภายในตัวถี่กระชั้นขึ้นเรื่อยๆ
หน้าท้องแบนหดเกร็งมากกว่าเดิมเมื่อคนพี่หยอกล้อกับส่วนอ่อนไหนของอลันด้วยการรูดรั้งมันไปตามจังหวะขยับเข้าออกกับช่องทางด้านหลังให้สอดคล้องกัน
“อือ ร เร็วอีกครับ”
เจคยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาก่อนที่จะทำตามคำสั่งของคนน้องและเพิ่มความเร็วของมือทั้งสองข้างขึ้น
แต่ในระหว่างที่อลันจะได้ถึงฝั่งฝันปลายนิ้วยาวของเจคกลับกดปิดปลายส่วนอ่อนไหวของคนน้องเอาไว้แทน
อลันบิดตัวด้วยความไม่สบายตัวทันทีที่โดนแกล้งแบบนี้
“แด๊ดอย่า ก แกล้งหนู”
“ครั้งนี้หนูช่วยแด๊ดด้วยสิครับ
แด๊ดอยากเสร็จพร้อมหนูนะ”
“อือ แด๊ด!”
คนถูกขัดอารมณ์ถึงกับเสียงแข็งเมื่อนิ้วยาวของคนพี่กำลังถอดออกจากตัวของอลัน
คนตัวเล็กที่ถูกแกล้งปล่อยให้อารมณ์ค้างกลางอากาศกำลังรู้สึกกรุ่นในใจเล็กๆ
แต่ก็ยังพอหลงเหลือความอายเมื่อรู้ว่าตัวเองต้องทำอะไรต่อไป
“ว่าไงครับ”
คนตัวเล็กไม่ตอบอะไรออกมาแต่ค่อยๆ
ขยับตัวเองลุกขึ้นก่อนที่จะผลักอกแกร่งของเจคให้อีกฝ่ายนอนลงกับโซฟาแทน
คนพี่ทำตามและยกยิ้มบางเมื่ออลันกำลังปีนขึ้นมานั่งทับลงบนหน้าท้องแกร่งของเขาด้วยท่าทางเก้อเขิน
เจคเฝ้ามองดูการกระทำของอลันด้วยความใจเย็นแม้ในใจลึกๆ
จะอยากจับตัวน้องมาสอดใส่ตัวตนของตัวเองเข้าไปแล้วโถมกายใส่อย่างสุดแรงก็ตามแต่ครั้งนี้เขาจะถนอมและอ่อนโยนกับน้องมากกว่าเดิม
กรามคมถูกขบกัดเข้าหากันแน่นเมื่อมือเล็กๆ
ของน้องกำลังขยับรูดรั้งมันช้าๆ
ก่อนที่ตัวตนของเขาจะถูกนำไปจ่อไว้ที่ช่องทางด้านหลังของน้องด้วยความเนิบนาบ
เจคส่งมือทั้งสองข้างไปประคองบั้นท้ายกลมกลึงเมื่อเห็นว่าคนน้องกำลังกดตัวเองลงกับตัวตนของเขา
เจคทอดมองกายเล็กของคนน้องที่กำลังลงจนสุดความยาวของเขาในที่สุด
ภายในของอลันยังคงนุ่มและอุ่นโอบรัดตัวตนของเขาแน่จนแทบจะบ้าตายเช่นเดิม
แต่เจคกำลังคลั่งมากกว่าเดิมเมื่อยามที่คนตัวเล็กกำลังเริ่มขยับกายบนร่างของเขาทีละนิดจากช้าเนิบค่อยๆ
ถี่กระชั้นมากขึ้น
เสียงลมหายใจของเราทั้งคู่ดังสอดประสานกันและชัดเจนขึ้นยามที่เจคคว้าคอเล็กของคนน้องมาจูบแลกลิ้นอย่างเร้าร้อน
เสียงเฉอะแฉะของริมฝีปากดังเคล้าคู่ไปกับเสียงเนื้อกระทบเนื้อของกายที่ขยับ
ไหนจะเสียงครางอืออึงในลำคอของอลันอันหวานหูอีกจนเจคอดทนไม่ไหวจับพลิกตัวของคนน้องให้กลับไปนอนราบบนโซฟาเช่นเดิม
สะโพกสอบค่อยๆ
ขยับสานต่ออารมณ์อันแสนร้อนระอุต่อก่อนที่จะแรงความถี่กระชั้นพร้อมทั้งส่งมือไปรูดรั้งส่วนอ่อนไหวของน้องที่กำลังปริ่มน้ำจนฉ่ำเยิ้มเพื่อที่เราทั้งคู่จะได้ถึงฝั่งฝันร้อมกัน
“อะ อือ”
“อา”
เจคสอยสะโพกถี่มากขึ้นเมื่อทั้งเขาและอลันกำลังหดเกร็งตัวด้วยความเสียวซ่านที่โถมเข้าเล่นงาน
วงแขนแกร่งสอดรัดกอดร่างเล็กเอาไว้จนผิวเนื้อแนบชิดเสียดสีกันจนในที่สุดปลายทางของเราทั้งคู่ก็ถูกอัดฉีดออกมาเป็นสายที่ทั้งอุ่นชื้นและเฉอะแฉะเปรอะเปื้อนไปทั่วหน้าท้องของคนน้องและเอ่อล้นออกมาจากช่องทางด้านหลังของอลัน
“แด๊ดรักหนูนะครับ”
“หนูรักแด๊ดเหมือนกัน”
//
“วันนี้พี่จะไปรับนะ”
“ครับ”
คนอายุน้อยกว่าเอ่ยตอบพลางหยิบเอากระเป๋าของตัวเองมาสะพายก่อนที่จะเดินมาหาเจคที่กำลังรอให้เขาไปผูกเนกไทให้
ทั้งเจคและอลันต่างก็ตื่นขึ้นมาพร้อมกันในเช้าวันใหม่และทำกิจวัตรประจำวันด้วยกันทุกวัน
อาหารในตอนเช้าอลันจะตื่นขึ้นมาทำให้เจคตลอดและทำเพื่อส่วนของตัวเองไว้ด้วยเช่นกันถ้าเป็นในวันที่เจคต้องเข้าบริษัทเช้า
หรือถ้าวันไหนที่เจคไม่เข้าบริษัทเช้าคนพี่จะมานั่งทานอาหารพร้อมกับเขาเสมอ
ถ้าเป็นวันปกติที่อลันมีเรียนบางครั้งเจคก็ขับรถไปส่งและไปรับกลับคอนโดแต่ส่วนใหญ่แล้วอลันจะได้ขับรถไปเรียนเองเสียส่วนใหญ่เพราะช่วงนี้บริษัทกำลังมีแผนทำโครงการใหม่
เจคเลยกลับคอนโดดึกออกไปตอนเช้าแต่คนพี่ก็ไม่เคยนอนที่บริษัทเลยสักครั้ง
“ว่าแต่วันนี้พี่เจคไม่อยู่เคลียร์งานเหรอครับ”
“ไม่ครับเพราะเตรียมงานใกล้เสร็จหมดแล้ว”
คนน้องเอ่ยถามออกมาในตอนที่อลันจัดปกคอเสื้อให้เจคเสร็จเรียบร้อยพอดี
คนพี่คว้ารั้งเอวของน้องเข้ามาเพื่อกอดเอาไว้หลวมๆ
ก่อนที่จะรอฟังเขาที่กำลังจะพูดต่อ
“พี่รีบเตรียมงานจังเลย”
“จะได้มีเวลาอยู่กับเราเยอะๆ ไงครับ”
คนตัวสูงพูดบอกพร้อมก้มใบหน้าลงมาใกล้กับอลันมากขึ้นพลางยกมือข้างหนึ่งขึ้นมากลัดเกลี่ยเส้นผมสีน้ำตาลเข้มของเขาไปด้วย
“แค่พี่กลับมานอนที่ห้องทุกวันก็พอแล้วครับ”
เจคยิ้มออกมาให้กับคำพูดคำจาแสนน่ารักของคนตัวเล็กในอ้อมกอดก่อนที่จะยื่นใบหน้าเข้าไปจุ๊บกลีบปากบางของน้องหนึ่งครั้ง
“หนูแฟนใครทำไมน่ารักจังครับ”
“แฟนแด๊ดดี้คนนี้ไงครับ”
อลันว่าพลางจิ้มนิ้วลงบนหน้าอกที่ถูกสูทตัวหนาสวมทับอยู่
เจคยิ้มจนตาหยีเป็นพระจันทร์เสี้ยวเพราะคนน้องน่ารักไม่หยุดหย่อนยิ่งเวลาน้องอ้อนเขา
เขายิ่งไปไหนไม่รอดเพราะอย่างนั้นเจคถึงรีบเตรียมงานให้เสร็จเพื่อที่สิ้นเดือนนี้จะได้แอบเซอร์ไพร์พาคนตัวเล็กไปเที่ยว
“ไปไหนครับ”
“เดี๋ยวพี่บอกครับ”
อลันขมวดคิ้วก่อนที่จะรู้สึกแปลกกับเส้นทางที่คนพี่กำลังพาไปแต่ก็นั่งมองรอบข้างไปเรื่อยๆ
วันนี้เป็นวันที่เขาและเจคนัดกันออกไปข้างนอกจึงแต่งตัวสบายๆ
“ก็พูดแบบนี้ตลอด”
“อีกเดี๋ยวก็ถึงแล้วครับ”
เจคเอ่ยบอกคนน้องก่อนที่จะหันกลับไปมองเส้นทางตรงหน้า
อลันบึนปากเล็กน้อยที่คนพี่กยังไม่ยอมตอบกันดีๆ
สักทีก่อนที่จะเลิกถามแล้วหันไปมองรอบข้างอยู่เช่นเดิม
ผ่านไปสักพักรถยนต์คันหรูของเราก็เคลื่อนตัวเข้าสู่บ้านหลังขนาดกลางโดยมีแม่บ้านหน้าตาใจดีคนหนึ่งมาเปิดประตูให้พร้อมกับยิ้มรับเมื่อมองผ่านเข้ามาในรถ
อลันยังคงเก็บความสงสัยเอาไว้ก่อนที่จะมองบ้านสไตล์โมเมเดิร์นตรงหน้านิ่งๆ
เจคดับเครื่องยนต์ก่อนที่หันมาถอดสายเบลท์ให้กับอลันด้วยความเคยชินปกติ
“ลงมาเร็วครับ”
“ครับ ว่าแต่ที่นี่ที่ไหนครับ”
“มานี่สิ”
คนพี่ยังคงไม่ตอบเขาดังเดิมแต่ส่งมือหนายื่นมาให้เขาจับ
คุณป้าใจดีคนนั้นเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะเอ่ยทักทายเราทั้งคู่ด้วยรอยยิ้มใจดี
“สวัสดีค่ะคุณเจค คุณอลัน”
“อา สัวสดีครับ”
“ป้ามารีค่ะ”
“สวัสดีครับป้ามารี”
อลันเอ่ยทักทายคนอาวุโสกว่ากลับไปก่อนจะหันไปมองเจคที่ยิ้มรับและค่อมหัวทักทายคุณป้าตรงหน้าด้วยท่าทางสนิทสนมกัน
“เชิญเข้าด้านในเถอะค่ะ”
“ครับ”
เราทั้งคู่เดินตามป้าแม่บ้านเข้ามาด้านในบ้านและอลันจึงใช้เวลานี้ในการมองสำรวจทางเดินที่ไม่ได้แคบมากเกินหนือกว่างมากเกินไป
ด้านในถูกตกแต่งด้วยโทนสีขาวสบายตาและมีของตกแต่งหลากชิ้นที่ดูเป็นสไตล์ที่อลันชอบอยู่เหมือนกันบางอย่างก็เหมือนสไตล์ที่คนพี่ชอบ
“ถ้ามีอะไรเรียกป้าได้ตลอดนะคะ”
“ครับ ป้ามารีไปพักผ่อนเถอะครับ”
คนตัวสู.เอ่ยบอกคุณป้ามารีก่อนที่จะหันมาหาเขาที่กำลังมองคุณป้าเดินออกไปอีกด้านหนึ่ง
และความสงสัยเขาก็กระจ่างเมื่อเจคค่อยๆ บอกออกมา
“พี่พาเรามาเที่ยวครับ”
“อาหะ แล้วนี่?”
เขาเอ่ยรับพลางมอบไปรอบๆ
บ้านสไตล์โมดิร์นด้วยความสงสัยแต่ถ้านึกดีๆ บ้านหลังนี้น่าจะเป็นบ้านพักตากอากาศของคนพี่
“บ้านพักตากอากาศเหรอครับ”
“จะบอกว่าอย่างนั้นก็ใช่ครับในตอนนี้นะ”
“หมายความว่ายังไงครับ”
“จริงๆ
พี่เป็นคนออกแบบแล้วก็ตกแต่งบ้านหลังนี้ด้วยตัวเองครับ”
อลันมองหน้าคนพี่ด้วยสายตาสงสัยปะปนความงงงวยอีกครั้งก่อนที่จะวางมือทับหลังมือของคนพี่ที่แนบไว้กับแก้มของเขาด้วยท่าทางอ่อนโยน
“พี่สร้างบ้านหลังนี้ไว้ให้เป็นบ้านของเราในอนาคตครับ”
“พี่เจค”
“พี่อยากมีหนูอยู่ในทุกๆ
วันเหมือนตอนนี้และตลอดไปนะครับ”
“….”
คนพี่เอ่ยพูดออกมาช้าๆ พลางจดจ้องเข้ามาที่ดวงตาเรียวของคนน้องที่กำลังจ้องมองตัวเองอยู่เช่นกัน เจคประกกบหน้าผากเข้าหาคนอลันก่อนจะเอ่ยพูดออกมาต่อ
“อันที่จริงพี่อยากรอให้หนูเรียนจบมหาลัยก่อนแต่ถามเอาไว้ตั้งแต่ตอนนี้จะเป็นอะไรมั้ยครับ”
“อือ ถามมาสิครับ”
อลันใจเต้นตึกตักเมื่อคนพี่จับมือของเขาขึ้นมาแล้วกดจูบลงหลังมือช้าๆ
และกดแช่เอาไว้ครู่หนึ่งก่อนจะผละออกแล้วพูดประโยคหนึ่งออกมา
“แต่งงานกันนะครับ”
คนน้องกลั้นยิ้มจนปวดแก้มก่อนที่จะเผยยิ้มกว้างออกมาที่หลังหัวใจดวงน้อยในอกข้างซ้านเต้นระรัวก่อนที่จะเอ่ยพูดตอบอีกฝ่ายกลับไป
“ครับ แต่งครับ”
อันที่จริงไม่ว่าจะตอนนี้ตอนไหนอลันก็รักเจคเอามากๆ
และยิ่งรักมากกว่าเดิมในทุกๆ วันถึงคนพี่จะไม่ขอกันแต่งงานแต่เขาก็พร้อมจะอยู่กับอีกฝ่ายตลอดไปเช่นกัน
แต่พอมาเจอเซอร์ไพร์จากคนพี่แบบนี้อลันก็ยิ่งรู้สึกขอบคุณคนพี่มากยิ่งกว่าเดิม
รวมทั้งเจคเองก็รู้สึกรักอลันจนความรู้สึกมันเอ่อล้นออกมาเต็มหัวใจของเขาไปหมดเช่นกัน
การได้มีอีกคนมาค่อยเป็นกำลังใจและได้รับรอยยิ้มของน้องในทุกๆ
วันมันช่างไม่มีอะไรวิเศษเกินไปมากกว่านี้แล้ว เขาพร่ำขอบคุณน้องเสมอ
ขอบคุณอลันที่เกิดมาและขอบคุณที่เราได้พบกัน
END
#DADY2323
เราเองก็ขอบคุณน้องเจโน่และน้องอินจุนที่เกิดมาเช่นกันค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านด้วยเช่นกัน
บางอย่างมันอาจจะไม่สมูธสักเท่าไหร่เราจะปรับปรุงเรื่อยๆ
นะคะ
และสุดท้ายขอบคุณอีกรอบค่ะ
ขอบคุณที่มีโน่เหริน
ขอบคุณที่มีชิปเปอร์
ขอบคุณที่มีโมเม้นต์ค่ะ
ด้วยรักและสุขสันต์วันปีใหม่นะคะชิปเปอร์โน่เหรินทุกคน
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น